Το θέμα των σπουδών που έχει κάνει (ή δεν έχει κάνει) κάποιος τι ακριβώς αποδεικνύει;
Προπτυχιακά, στο Ελλαδιστάν, μάλλον αποδεικνύει οτι η οικογένειά του είχε την οικονομική (και άρα, ταξική) δυνατότητα να επενδύσει στο κόστος σπουδών, προσδοκώντας ενδεχομένως να το εξαργυρώσει στο πολλαπλάσιο λαμβάνοντας ως έπαθλο είτε μια θέση ισόβιου δημόσιου παρασιτισμού, είτε μια θέση σε προστατευόμενο "επάγγελμα" ιδιωτεύοντος παρασιτισμού πολυτελείας.
Μεταπτυχιακά, για σπουδές στο Ελλαδιστάν, μάλλον αποδεικνύει ότι η οικογένεια διέθετε και σοβαρό μέσον, συν αρκετά περισσότερα κεφάλαια από την προηγούμενη κατηγορία.
Μεταπτυχιακά για σπουδές στο εξωτερικό, μάλλον αποδεικνύει πολύ σοβαρή οικονομική δυνατότητα της οικογένειας, τόσο μεγαλύτερη όσο ακριβότερη η χώρα σπουδών.
Τις ανωτέρω ταξικές πιστοποιήσεις έρχεται να νομιμοποιήσει το δημόσιο σύστημα απονομής θέσεων παρασιτισμού στο Ελλαδιστάν, το αποκαλούμενο ΑΣΕΠ.
Αυτό μάλιστα προέκυψε ως εξέλιξη του προτέρου συστήματος όπου οι θέσεις παρασιτισμού απονέμονταν αδιακρίτως σε όποιον είχε μέσον, όμως διαπιστώθηκε ότι η μέθοδος αυτή ενοχλούσε την αισθητική των μαζών.
Αν το δούμε όμως από την πλευρά του πολίτη / πελάτη που πληρώνει τους μισθούς όλων αυτών των τύπων, τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι ο οποιοσδήποτε προσληφθείς θα εργάζεται και δεν θα το ξύνει, θα είναι ευγενής και θα εξυπηρετεί, δεν θα λουφάρει, δεν θα εκβιάζει, δεν θα κλέβει, δεν...
Λόγω μάλιστα της φύσης της απονομής παρασιτικής θέσης, που είχε το χαρακτήρα επάθλου, διαχρονικό στοιχείο όλων των συστημάτων που εφαρμόστηκαν, ήταν η μη (διαρκής) αξιολόγηση των προσληφθέντων υπαλλήλων, ή σε άλλες περιπτώσεις η εφαρμογή "αξιολόγησης" όπου όλοι είναι άριστοι.
Εξάλλου, είναι γνωστό, ακόμα και στον γενικότερο πληθυσμό, ότι υπάρχουν ηλίθιοι χωρίς πτυχίο, και ηλίθιοι με πτυχίο, όμως οι τελευταίοι είναι πιο βλαβεροί γιατί συνήθως κατέχουν υψηλότερες θέσεις.
