Ωραία, καλά πάει η κουβέντα.
Για το πρώτο:
ΔΕΝ πιστεύω ότι η NASA (και οι άλλες αντίστοιχες υπηρεσίες, η ESA, η ρώσικη (δεν ξέρω πως τη λένε), το JPL, το DSA κλπ, αποκρύπτουν κάτι. Είναι ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΙ οργανισμοί, και τα (επιτυχή) αποτελέσματα στις έρευνες τους, δικαιολογούν την ύπαρξη τους (και τα λεφτά που ξοδεύονται σ' αυτούς).
Πολιτικοί και θρησκευτικοί λόγοι δεν υπεισέρχονται σ' αυτές τις έρευνες. Σιγά μη ρωτάει η NASA το βατικανό ή το Πατριαρχείο ή δεν ξέρω ποιον μουσουλμάνο ή βουδιστή, για το τι θα ανακοινώσει και αν και πότε.
Ναι, να αραδιάσεις τους "άπειρους λόγους". Και να τους διευκρινίσεις. Τι πα να πει π.χ. "θέματα ανταγωνισμού"? Ποιος ανταγωνισμός εμποδίζει τη NASA από το να βγάλει στη φόρα τις φωτογραφίες των... τεχνολογικών επιτευγμάτων που βρήκε σκουριασμένα στο φεγγάρι?
Για το δεύτερο:
ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ θα κινδύνευε η σωματική ακεραιότητα του τύπου? Και γιατί τώρα (που τα έβγαλε στη φόρα) δεν κινδυνεύει?
Για το τρίτο:
Να σου πω τι έχει ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ο τύπος, κάνοντας όλη αυτή τη φασαρία: Δημοσιότητα, και πωλήσεις για το βιβλίο του. Αυτό είναι μια πολύ λογική και κατανοητή εξήγηση, γιατί δεν σου φαίνεται πιθανή?
(Ο Λιακόπουλος, που κάνει αυτή τη δουλειά χρόνια κατ' επάγγελμα, βγάζει χοντρό μεροκάματο, και μάλιστα σε μια μικρή χώρα. Λες να μην υπάρχουν κι άλλοι που να ζηλεύουν την επιτυχία του? Έστω και για μια αρπαχτή της μιας φοράς?)
Διαθέτοντας την (πιστοποιημένη) προϋπηρεσία στη NASA, έχει ένα καλό εφαλτήριο για να την ξεκινήσει. Αυτή την εκδοχή δεν τη σκέφτεσαι?
Συμφωνώ με τη ρήση του Sagan. Στο είπα δε πρώτος. Είπα:
Αν υπάρχει κάτι (που μάλλον υπάρχει) θα υπάρχει σε άλλο πλανητικό σύστημα, έξω από το δικό μας του Ήλιου. Και ως γνωστόν, το πιο κοντινό αστέρι (το Άλφα του Κενταύρου) απέχει 4,7 έτη φωτός από μας. Που δεν είναι και σίγουρο ότι το πιο κοντινό, έχει.
Είπα όμως και:
Αργούμε πολύ ακόμα να πάμε μέχρι εκεί.
Και να σου πω και γιατί συμφωνώ.
Όταν ήμουν παιδί (τάξης 5-6 ετών εννοώ), ρώτησα τον πατέρα μου για τα άστρα, και πόσα είναι. Μου εξήγησε λοιπόν ότι είναι πάρα πολλά, μπορεί 100 εκατομμύρια, μπορεί και 100 δισεκατομμύρια. Αυτή ήταν (τότε) η πεποίθηση της ανθρωπότητας για το μέγεθος "του σύμπαντος".
Τώρα πια, ο (αποδεδειγμένος) αντίστοιχος αριθμός έχει αλλάξει. Με την εξέλιξη των οργάνων παρατήρησης (με τελευταίο το Hubble, το οποίο πριν από 15-20 χρόνια άνοιξε νέους (τεράστιους) ορίζοντες στην δυνατότητα παρατήρησης του ουρανού), ο αριθμός αυτός έχει πολλαπλασιαστεί επί άλλο τόσο.
Εκεί που κάποτε πιστεύαμε ότι υπάρχουν 100εκ~100 δις άστρα, τώρα ΞΕΡΟΥΜΕ ότι υπάρχουν 100 δις ΓΑΛΑΞΙΕΣ, που Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΥΣ έχει 100 δις άστρα.
Στατιστικά, κάποια απ' αυτά τα άστρα έχουν πλανήτες (ζωή δεν μπορεί να υπάρχει σε άστρα - μόνο σε πλανήτες τους).
Και πάλι στατιστικά, σε μερικούς απ' αυτούς τους πλανήτες θα έχουν υπάρξει συνθήκες για την δημιουργία πρωτόγονης ζωής (κύτταρο που έχει την ικανότητα να αναπαράγει τον εαυτό του).
Οι πιθανότητες είναι πολύ μικρές, αλλά οι αριθμοί (των άστρων και των πλανητών) είναι τόσο μεγάλοι, που πράγματι, είναι μάλλον απίθανο να μην έχει σχηματισθεί ζωή κάπου εκεί έξω.
Το θέμα είναι ότι αυτό το "κάπου εκεί έξω" μπορεί να είναι και 2 δις έτη φωτός μακριά. Και 5, και 8, και 10.
Εκτός απ' την απόσταση, υπάρχει και το θέμα του timing. Οι πολιτισμοί (και οι ζωές) δεν ζουν επ' άπειρον. Εδώ π.χ., σε μια ιστορία πλανήτη 4 δις ετών, ζωή υπήρξε κατά το 1/4 αυτού του διαστήματος, επί 1 δις χρόνια. Και δυνατότητα επικοινωνίας με "εκεί έξω" έχουμε τα τελευταία 50 χρόνια.
Το "παράθυρο" είναι πολύ μικρό.
Οπότε καταλαβαίνεις τη δυσκολία του να "ανακαλυφθεί" (από εμάς, που ζούμε 50-100 χρόνια) κάτι τέτοιο. Τη δυσκολία εννοώ του να συμπέσει το δικό μας "παράθυρο" με το αντίστοιχο ενός άλλου πολιτισμού.
Ζωή βέβαια, δεν είναι μόνο "πολιτισμός". Ζωή είναι και οι αμοιβάδες. Αλλά για να τις βρούμε, πρέπει να πάμε εμείς εκεί που ζούν, και μάλιστα κουβαλώντας μικροσκόπια.
Ε, αργούμε να πάμε, αυτό λέω.
