Η Ελλάδα συμπεριφέρεται διεθνώς σαν ένα τεράστιο παράσιτο (ή σαν ένας τεράστιος κ...λοπαιδαράς) ;
Η εικόνα της χώρας μας διεθνώς με τους πάντες να γελάνε είτε με τις "προτάσεις" μας, είτε με τις "εξυπνάδες" μας, είτε με το πόσο τζάμπα μάγκας μπορεί να είναι ένας μόνιμος διεθνής ζήτουλας κτλ βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη.
Αντίθετα με το διεθνές ρεζιλίκι και τα παρακάλια για λεφτά, εντός της χώρας υπάρχει πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ότι όλοι μας χρωστάνε, ότι χάρη τους κάνουμε που συζητάμε κιόλας, ότι θα πάμε εμείς οι σούπερ μάγκες να σώσουμε την Ευρώπη, τη Γη, το Σύμπαν κτλ κτλ.
Η κατάσταση της χώρας, από πλευράς συμπεριφοράς διεθνώς όπου συμπεριφέρεται σαν ανάγωγο κ...λόπαιδο που ξέρει μόνο να απαιτεί και ποτέ δεν τηρεί καμία υπόσχεση, και τώρα τελευταία άρχισε να απειλεί κιόλας, έχει ομολογουμένως προφανείς επιπτώσεις για τους Έλληνες που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό, σε σχέση με την θέση τους στις εκεί τοπικές κοινωνίες που δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.
Όμως αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν προέκυψε ούτε νομιμοποιήθηκε (στο εσωτερικό της χώρας) έτσι ξαφνικά.
Πρόκειται για την με επαγωγή μετάβαση από τη συμπεριφορά του απλού κ...λόπαιδου μιας οικογένειας, που οι γονείς του το προστατεύουν και το επιβραβεύουν συνεχώς και έτσι παραμένει πάντα κ...λόπαιδο, με μόνιμες και διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις,
στο μοντέλο συμπεριφοράς του ενήλικου κ...λόπαιδου, του λεγόμενου σύγχρονου Ελληναρά "κοπριτοκηφήνα" της μεταπολίτευσης, όπου το κράτος - κοπριτογονέας προστάτευε και επιβράβευε συνεχώς το θεσμό της κοπριτείας και έτσι οι κοπρίτες παρέμεναν κοπρίτες με μόνιμες και διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις,
στην με την πάροδο των ετών καθολική επικράτηση της κοπριτείας ως επιτυχούς κοσμοθεωρίας (εντός Ελλαδιστάν) και στη διαμόρφωση αντιλήψεων και συμπεριφοράς ακόμα και μη κοπριτικών τμημάτων του πληθυσμού με βάση κοπριτικές θεωρίες και αυξανόμενες απαιτήσεις διαρκούς χρηματοδότησης από "κάποιους άλλους",
έως ότου όλη η χώρα έφτασε να εμφανίζεται τελευταία με συμπεριφορά ενός τεράστιου διεθνούς κοπρίτη, ενός διεθνούς παρασίτου, ενός αμετροεπούς τζάμπα μάγκα που θέλει τα "τροφεία" του και μάλιστα γρήγορα γιατί έχει και δουλειές και βιάζεται.
Υπάρχει άραγε κάποιας μορφής ήπια θεραπεία για αυτόν τον ασθενή,
ή χρειάζεται ακρωτηριασμό από το λαιμό και κάτω με ταυτόχρονη μεταμόσχευση εγκεφάλου, που μάλιστα πρέπει να την πραγματοποιήσει μόνος του στον εαυτό του χωρίς αναισθησία;