Η στιχομυθία μεταξύ του υπαλλήλου και του πελάτη, στο βαθμό που μεταφέρεται με ακρίβεια, είναι χαρακτηριστική του ελείμματος του σχολικού μας συστήματος. Είναι απόλυτα Ελληνοκεντρικό και παρωχημένο, εσωστρεφές και λειψό. Παράγει πολίτες που μπορεί να γνωρίζουν κάθε λογής μύθο για την ιστορία του τόπου αλλά ελάχιστα για τους θεσμούς, εγχώριους και διεθνείς. Και εξηγούμαι:
Ο Ο.Η.Ε. δεν νομοθετεί! "Νόμος" του Ο.Η.Ε. δεν υφίσταται. Υπάρχουν συμβάσεις και συνθήκες που τα κράτη μέλη επικυρώνουν και καμιά φορά εφαρμόζουν. Αναφέρονται σε θέματα εξοπλισμών, πολεμικού και διεθνούς δικαίου, εδαφικών διεκδικήσεων, δικαιωμάτων κτλ. Και φυσικά δεν υπάρχει σύμβαση του Ο.Η.Ε. που να αναφέρεται σε δήμευση ιδιωτικών καταθέσεων. Πέρασαν περίπου πενήντα χρόνια για να μπορέσει να δεσμευτεί και να αποδοθεί σε επιζώντες δικαιούχους μέρος των καταθέσεων των Ναζί που προέκυψαν από το Εβραϊκό ολοκαύτωμα, το πιο προβεβλημένο διεθνές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ακόμη και εκεί δεν ήταν αυτόματη και εύκολη διαδικασία, με όλα τα πολιτισμένα κράτη αρρωγούς (τουλάχιστον δημοσίως).
Αν το Ελληνικό σύστημα έδινε στοιχειώδεις γνώσεις και γενική παιδεία για τέτοιους θεσμούς, δεν θα τολμούσε ο κάθε πονηρός να προφασιστεί κάτι τέτοιο για να αποτρέψει πελάτη του σε έξοδο κεφαλαίων από τη τράπεζα του. Θα εκτιμούσα την επώνυμη αναφορά στον εν λόγω υπάλληλο, ή έστω το υποκατάστημα ώστε τουλάχιστον να εισπράξει τη χλεύη και την περιφρόνηση μας δημοσίως.