Το πραγματικό δίλημμα που θα προκύψει αμέσως μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, είναι ένα: Μνημόνιο ή δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι απλώς προσπάθειες συσκότισης της αλήθειας ή προετοιμασίας της κοινής γνώμης για να δεχτεί ομαλά τις δυσάρεστες εξελίξεις.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ", όπως γράφει και ο κ. Μαυρίδης. Είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, και πιθανώς να μην αποδειχτεί τόσο πρόθυμος τελικά να ακολουθήσει την πεπατημένη ή να κάνει οδυνηρούς συμβιβασμούς, όπως εικάζουν κάποιοι λέγοντας ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδιαίτερη διάθεση να τα βάλει με τα "καπιταλιστικά γουρούνια", αλλά απεναντίας υπόσχεται έντεχνα ότι θα κυλιστεί στη λάσπη μαζί τους". Όπως λένε όμως και οι Αμερικανοί, "δεν είναι και τόσο σοφό να παλέψεις με γουρούνι γιατί εκτός από το ότι θα βουτηχτείτε και οι δύο στη λάσπη, εκείνο θα το ευχαριστηθεί κιόλας".
Για να παραμείνουμε στο ευρώ, οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να τηρήσει το Μνημόνιο και να δεχτεί τους όρους που θέτουν εκείνοι που δημιούργησαν αυτό το νόμισμα και το ελέγχουν πραγματικά. Είναι λογικά αδύνατον να υπαγορεύσουμε εμείς όρους στους ισχυρούς, αφού αντιπροσωπεύουμε μόνο το 2% των οικονομιών της Ευρωζώνης και είμαστε σε θέση μεγάλης αδυναμίας, όχι μόνο λόγω υπέρογκου χρέους αλλά κυρίως λόγω σοβαρών δομικών παθογενειών - τις οποίες κανένα από τα μεγάλα ελληνικά κόμματα δεν έχει την παραμικρή διάθεση να θεραπεύσει. Δεν έχουμε μια οικονομία με αντοχές, ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα η οποία θα μπορούσε να στηρίξει μια γραμμή άσκησης πίεσης ή έστω μπλόφας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης προς τους πιστωτές μας.
Αν πάμε τελικά στη δραχμή (πιθανότατα μέσω δημοψηφίσματος) τότε θα βιώσουμε μια απότομη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου, το δημόσιο χρέος μας θα πάψει να εξυπηρετείται λόγω των απανωτών υποτιμήσεων του νομίσματος, αλλά πιθανώς να ακολουθήσει μία θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας μας έπειτα από κάποιο διάστημα. Μεγάλοι κερδισμένοι όμως θα είναι όσοι πρόλαβαν να βγάλουν σημαντικά ποσά σε ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού, οι οποίοι έπειτα από 3-4 χρόνια, όταν θα επέλθει μοιραία η αμνήστευση στον επαναπατρισμό συναλλάγματος, θα είναι σε θέση να αγοράσουν κοψοχρονιά ό,τι θέλουν στην Ελλάδα. Αυτό από μόνο του θα θέσει οπωσδήποτε σοβαρότατο θέμα ηθικής και δικαιοσύνης το οποίο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί και ίσως αφήσει βαθιά τραύματα στη συλλογική ψυχολογία, παρόμοια με τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που εξακολουθούν να μας ταλανίζουν επί δεκαετίες.
Αποσπασμα απο απαντηση σε αρθρο απο το capital.gr
