ermakos έγραψε:
Στα υλικά υπάρχει και μίζα για το γιατρό. Ο γιατρός διαλέγει τί θα βάλει και πόσα θα παρει προμήθεια αναλογα με τον ασθενή. Τουλάχιστον στα ιδιωτικά.
Στα πάντα υπάρχει μίζα, ερμακος, όταν κάποιος "προωθεί" το προϊόν κάποιου άλλου.
Όταν π.χ. ένας αρχιτέκτων μελετητής προδιαγράφει στη μελέτη του κτιρίου του ότι "θα τοποθετηθούν κουφώματα τύπου ΓΗΞΚΛ", όπου τα κουφώματα ΓΗΞΚΛ τα φτιάνει μόνο η εταιρεία "Asia Koufom", τότε η Asia Koufom δίνει ένα ποσοστό στον αρχιτέκτονα, όταν ο πελάτης (που φτιάνει το κτίριο) αγοράσει τα κουφώματα για να τα τοποθετήσει.
Το ίδιο γίνεται και με το μηχανολόγο μελετητή, όταν προδιαγράψει "Αντλία θερμότητας 384.000Btu", και τέτοιου μεγέθους (ή κοντινό, π.χ 390.000Btu) φτιάνει μόνο η General Electric, γιατί οι άλλοι (Mitshubishi, Daikin, Fujitsu, Samsung, Kerosun, Toyotomi, Panasonic κλπ) έχουν μεγέθη είτε 300.000, είτε 500.000. Και πάλι, όταν πουληθεί (και πληρωθεί) η συγκεκριμένη αντλία θερμότητας, ο μηχανολόγος-μελετητής που την προδιέγραψε θα πάρει το ποσοστό του.
Στις προδιαγραφές μελετών ΔΗΜΟΣΙΟΥ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η "προδιαγραφή" συγκεκριμένω τύπων πραγματων. Δηλαδή όταν πχ. η αστυνομία θέλει να αγοράσει 50 περιπολικά, δεν λέει "Θέλω 50 αυτοκίνητα τύπου Cirtoen Xsara 2.000". Λέει (στην προδιαγραφή) "Θέλω 50 αυτοκίνητα για περιπολικά, 1995-1997cc, με τόσα άλογα, τόσο μήκος, τόση ακτίνα στροφής, τόση επιτάχυνση, κλπ" και "κατά τύχην" όλα αυτά που ζητάει μόνο στο Xsara τα βρίσκεις.
Το ίδιο (προφανώς) συμβαίνει και στα χειρουργικά ενθέματα. Και βέβαια εκεί τα πράματα είναι πολύ πιο απλά, γιατί η απόφαση για το τι θα μπει λαμβάνεται επί τόπου, αφού ανοιχτεί ο ασθενής στο χειρουργείο, και τα χέρια του γιατρού είναι πιο "λυμένα" από όσο του υπεύθυνου προμηθειών ή έργων σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Μην αμφιβάλλεις ότι προμήθειες δίνονται ΠΑΝΤΟΥ (μη σου πω περισσότερες στα δημόσια νοσοκομεία απ' ότι στα ιδιωτικά), γιατί στα ιδιωτικά ο έλεγχος του τι μπαίνει, πόσο κοστίζει και γιατί μπαίνει είναι ουσιαστικότερος, δεν είναι απλώς "τυπικός, για να είμαστε καλυμμένοι", όπως είναι στο δημόσιο.
Υποθέτω ότι αυτά συμβαίνουν παντού, και στις ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα πάντως εδώ είναι:
Ο πατέρας μου έκανε εγχείρηση καταράκτη. Μέρος της δαπάνης πλήρωσε το ταμείο του, μέρος ο ίδιος. Τα τιμολόγια τα είδα (εγώ τα πήγα στο ΤΣΜΕΔΕ). Ο ενδοφακός (αυτό που μπαίνει στο μάτι κατά την εγχείρηση) χρεώθηκε 450 ευρώ.
Ρώτησα το φίλο μου τον οφθαλμίατρο που έλεγα προηγουμένως, που κάνει καταράκτες στις ΗΠΑ σωρηδόν και του έδειξα το τιμολόγιο. Στις ΗΠΑ αγοράζει ο ίδιος τους ενδοφακούς από τις εταιρείες που τους φτιάνουν: είναι 1-2 στην Ευρώπη, 1 στο Ισραήλ, και 1 στις ΗΠΑ). ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ όταν είδε πόσο χρεώθηκε ο φακός. Και μου είπε ότι αυτός αγοράζει τους φακούς $11 τον ισραηλίτικο, και $25 τους Ευρωπαϊκούς.
Καταλαβαίνεις ότι στο περιθώριο 450-20 όχι απλώς μίζα χωράει να δοθεί, αλλά και καρμπυρατερ, και φρένα, και σασμάν, και διαφορικό, και κινητήρας ολόκληρος. Και δίνεται. Αν δεν δοθεί, την επόμενη φορά δεν θα επιλεγεί το προϊόν της συγκεκριμένης εταιρείας.