ethan έγραψε:
Είχα την εντύπωση ότι ενδεχομένως το IRS να σε πρήξει σχετικά με την προέλευση των χρημάτων (που, στην πραγματικότητα, δικαιολογούνται κανονικότατα, απλώς δεν ξέρω αν θέλω να μπλέκω). Να σε ρωτήσω αν η σχετική σιγουριά σου σχετικά με αυτό το θέμα βασίζεται σε κάποια γεγονότα, γνώση του πώς λειτουργεί το σύστημα, πληροφορίες, κ.λπ.;
Φίλε, κοίτα:
Το αμερικάνικο IRS δεν είναι η ελληνική εφορία, ούτε το ελληνικό ΣΔΟΕ.
Εκεί, κάνουν δουλειά. Δεν μαλακίζονται. Και επίσης ΔΕΝ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ. Αν υποννοήσεις κάτι τέτοιο προς κάποιον υπάλληλο, θα κάνεις δεκαετίες να ξαναδεις το φως του ήλιου.
Μια άλλη "αρχή" είναι ότι απέναντί τους, σε οποιαδήποτε συναλλαγή, διένεξη, έρευνα, ό,τι θέλεις, είσαι κατ' αρχήν έντιμος. Έτσι θεωρείσαι, εξ ορισμού. Σε αντίθεση με εδώ, που κατ' αρχήν θεωρείσαι απατεώνας, φοροφυγάς, φοροκλέφτης, λαδωματίας, λαμόγιο, εισφοροφυγάς, τα πάντα όλα. Αυτή η αρχή κάνει την μεγάλη διαφορά στη συμπεριφορά τους, και στην αποτελεσματικότητα τους.
(Γι' αυτό σου είπα, μη διαννοηθείς ποτέ να κουβαλήσεις λεφτά μαζί σου πάνω από $10k και να μην τα δηλώσεις. Αν σε πιάσουν (στην τύχη έστω) τη γάμησες).
Στο πνεύμα αυτό, και να σε ρωτήσουν (ίσως - δεν μπορώ να το αποκλείσω) "που τα βρήκες τα λεφτά του εμβάσματος?" δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Θα τους πεις, και ξέμπλεξες. Δεν θ' αρχίσουν τα "φέρε μας κι αυτό, φέρε μας κι εκείνο" που γίνεται εδώ.
Παράδειγμα (για το πως λειτουργεί η δημόσια διοίκηση):
Φίλος, US citizen, είχε επιχείρηση με φάτσα σε δρόμο. Δικό του οικόπεδο, δικό του κτίριο, δικό του parking για τους πελάτες πλάϊ στο κτίριο, πρασιά (δικιά του) μπροστά απ' το κτίριο, πεζοδρόμιο, δρόμος.
Ο δήμος αποφάσισε να φαρδύνει το δρόμο για να φτιάξει κάτι.
Θα του έπαιρνε μια λουρίδα απ' την πρασιά, πλάτος 4-5 μέτρα, x 60 μέτρα μήκος. Περίπου 250-300m2.
Εδώ ξέρεις πως θα γινόταν η δουλειά: Απόφαση Υπ.Δημ.Ερ., απαλλοτρίωση, ορισμός τιμής μονάδος από "επιτροπή", δικαστήρια για την τιμή μονάδος, εφετεία, προσφυγές, ανακοπές, ούτε σε 15 χρόνια δε θα τελείωνε η υπόθεση.
Εκεί πήγε και τον βρήκε ένας υπάλληλος του δήμου:
"Θέλουμε να κάνουμε αυτό, και χρειαζόμαστε το λουρίδι σας. Μας το πουλάτε?"
"Σας το πουλάω, τόσο", είπε ο φίλος. (Και βέβαια είπε την τιμή που έκανε στην πιάτσα της περιοχής ένα τέτοιο κομμάτι).
"Εν τάξει, συμφωνούμε" είπε ο υπάλληλος. Άνοιξε την τσάντα του, και έβγαλε τα χαρτιά που έπρεπε για να υπογραφτούν, για να οριστικοποιηθεί η συμφωνία, και να προχωρήσει η μεταβίβαση.
Ρήτησα (εγώ, ο Ελληναράς) το φίλο μου, μετά, που μου διηγήθηκε την ιστορία:
"Καλά. Του είπες $20.000 και συμφώνησε. Γιατί δεν του είπες $100.000?"
Απάντηση: "Μα πως να του πω 100k, αφού 20 κάνει?"
Ελληναράς: "Θα του έλεγες ότι θα σου έδινε τα 100, και θα του έδινες και συ στην τσέπη του τα 25".
Φίλος: "Είσαι τρελλός. Πρώτον δεν το θεωρώ σωστό. Δεύτερον δεν το θεωρεί κι αυτός σωστό. Τρίτον, αν με κατάγγελνε, θα με χώνανε μέσα για 25 χρόνια. Την ίδια στιγμή. Θα φώναζε το σερίφη".
Κάνε τώρα τους παραλληλισμούς σου για το πόσες ώρες ασχολήθηκαν εκεί άνθρωποι και "υπηρεσίες", για να γίνει η "απαλλοτρίωση" του κομματιού, και πόσες μέρες/μήνες/χρόνια θα απασχολιόντουσαν εδώ (και πόσοι), για την ίδια δουλειά. Επιτροπές (αμοιβόμενες), δημοτικά συμβούλια, νομαρχίες, ελεγκτικά συνέδρια, προϊστάμενοι, υφιστάμενοι, διευθυντές, παρατρεχάμενοι, μέχρι και "υπουργός" θα έπρεπε να υπογράψει στο τέλος για να γίνει η δουλειά. Ή μάλλον πολλοί "συναρμόδιοι" υπουργοί.
Να γιατί λέω ότι ότι το δημόσιο εδώ είναι για πέταμα, ολόκληρο, συλλήβδην.
Δεν μπορώ όμως, φίλε ethan να σου λέω διαρκώς τέτοιες ιστορίες, και απ' αυτές να σχηματίσεις εικόνα για το πως λειτουργούν τα πράματα σ' αυτήν εκεί τη χώρα.
Έχω πάει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ φορές (πάνω από 15), σε ΠΟΛΛΑ μέρη, και έχω κάτσει και αρκετό διάστημα. Είναι μια εμπειρία, που αποκτάται μόνο με τον ίδιο τρόπο. Δεν μεταφέρεται με κουβέντες.
Κάνε τη βόλτα σου, και θα σχηματίσεις τη δικιά σου άποψη.
Άλλη φορά θα σου πω για το πρόστιμο $100 που έφαγα οδηγώντας, και το πως κατέληξε.
