|
Welcome,
Guest
|
TOPIC: Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου.
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 24 Nov 2017 20:04 #19
|
Ελληνίδα φυσικός στη διοίκηση του Κέντρου για το Σύμπαν
www.dikaiologitika.gr/eidhseis/kosmos/18...entrou-gia-to-sympan |
|
The administrator has disabled public write access.
The following user(s) said Thank You: Καράντη Μαρία (cross)
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικhttp://www.euro2day.gr/news/highligών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 25 Nov 2017 19:31 #20
|
Μνημείο για τη μοναδική γάτα που ταξίδεψε στο διάστημα
www.euro2day.gr/news/highlights/article-...se-sto-diasthma.html |
|
The administrator has disabled public write access.
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 02 Dec 2017 19:20 #21
|
Μετά από 37 χρόνια
Το Voyager-1 έβαλε ξανά μπροστά τις εφεδρικές μηχανές του news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500179540 The 2017 supermoon: How to see it and get the best photo edition.cnn.com/2017/11/30/us/supermoon-2017/index.html |
|
The administrator has disabled public write access.
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 03 Dec 2017 02:36 #22
|
γιώργης (yorgi) wrote:
Μετά από 37 χρόνια Το Voyager-1 έβαλε ξανά μπροστά τις εφεδρικές μηχανές του news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500179540 Θεωρώ τα 2 Voyager τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της αστροναυτικής. Γιατί αν λάβουμε υπ' όψη τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής, τα αποτελέσματα που έφεραν πίσω δεν συγκρίνονται με κανένα άλλο. Το 1989 μάλιστα, είχα μεταφράσει ένα άρθρο του Mark Littmann περί Voyager2, γιατί ήθελα να το δώσω σε κάποιους ανθρώπους να το διαβάσουν. Λεγόταν "The Grand Tour". Το έχω ακόμα (δεν πετάω ποτέ παλιούς σκληρούς δίσκους) και σας το μεταφέρω εδώ. Και το ανωτέρω άρθρο του in.gr είναι και σωστό, και κατατοπιστικό. Συγγνώμη για την περίεργη εμφάνιση του κειμένου, αλλά τότε δεν υπήρχε το σημερινό Word, και κάτι γίνεται με τα CR και LF. Διαβάζεται πάντως: Mark Littmann Δεκέμβριος 1988 Ο θριαμβευτικός Μεγάλος Γύρος τού Voyager 2 Γιά νά μπορέσουν νά πάρουν κοντινές φωτογραφίες τού Δία, Κρόνου καί Ουρανού, οι επιστήμονες στή Γή διόρθωσαν προβλήματα τού Voyager 2 ενώ αυτός πέταγε. Σημείωμα τού μεταφραστή: Η πτήση τού Voyager 2 τής NASA πρός τούς εξωτερικούς πλανήτες τού ηλιακού μας συστήματος φθάνει στόν τελικό της προορισμό τόν Αύγουστο τού 1989, όταν τό διαστημόπλοιο θά περάσει κοντά από τόν Ποσειδώνα. Η επιτυχία τών ανακαλύψεων πού έκανε ο Voyager 2 στόν Δία, Κρόνο, καί Ουρανό εμπνέουν θαυμασμό. Τό ίδιο μπορεί νά πεί κανείς καί γιά τήν ικανότητα τών τεχνικών καί προγραμματιστών πού έχουν κρατήσει σέ λειτουργία τόν Voyager 2 γιά περισσότερο από μία δεκαετία. Θά διαβάσετε παρακάτω τήν ιστορία τού ξεκινήματος τής αποστολής τού Voyager 2, καί τίς αντιξοότητες πού παρουσιάστηκαν καί αντιμετωπίστηκαν κατά τήν διάρκεια τού εγχειρήματος, πού είναι η μεγαλύτερη εξερευνητική αποστολή πού πραγματοποίησε ποτέ η ανθρωπότητα. Μιά φορά κάθε 175 χρόνια οι εξωτερικοί πλανήτες τού Ηλιακού μας συστήματος έρχονται σέ τέτοιες θέσεις, ώστε ένα διαστημόπλοιο μπορεί νά χρησιμοποιήσει τήν έλξη τής βαρύτητας ενός πλανήτη γιά νά αλλάξει τήν πορεία του πρός έναν άλλο, καί νά επαναλάβει αυτή τήν διαδικασία ακόμη δύο φορές, μέ ελάχιστη κατανάλωση καυσίμων. 'Ετσι τό ίδιο διαστημόπλοιο μπορεί νά επισκευθεί τέσσερεις εξωτερικούς πλανήτες πρίν χαθεί στό διάστημα. Κάθε 175 χρόνια δηλαδή, οι επιστήμονες καί οι μηχανικοί πτήσεων μπορούν νά στριμώξουν τέσσερεις επισκέψεις σέ πλανήτες πάνω σέ μιά εξερευνητική συσκευή. Αυτό βέβαια μόνο στήν περίπτωση πού η συσκευή θά εξακολουθήση νά λειτουργεί ύστερα από δώδεκα χρόνια στό διάστημα, καί σέ συνθήκες όπου τό ελάχιστο Ηλιακό φώς πού φθάνει εκεί δέν μπορεί νά ανεβάσει τήν θερμοκρασία περιβάλλοντος περισσότερο από τούς μείον 248 βαθμούς Κελσίου. Στίς 20 Αυγούστου 1977 τό εξερευνητικό μή επανδρωμένο διαστημόπλοιο τών Ην. Πολιτειών "Voyager 2" εκτοξεύτηκε μέ έναν πύραυλο Τιτάν-Κένταυρος από τήν Γή πρός τόν πλανήτη Δία ακολουθώντας μιά τέτοια τροχιά πού θά επέτρεπε στόν Δία όταν τό διαστημόπλοιο τόν πλησίαζε νά ασκήση τήν βαρυτική του έλξη κατά τέτοιον τρόπο ώστε νά "εκσφενδονίσει" τό διαστημόπλοιο πρός τόν Κρόνο. Προσεκτικά, μετά από τήν "εκσφενδόνηση", θά αποκτούσε μιά τέτοια τροχιά, ώστε η βαρυτική έλξη τού Κρόνου μέ τή σειρά της θά εκσφενδόνιζε τό διαστημόπλοι πρός τόν Ουρανό. Καί πάλι, εφ' όσον τό διαστημόπλοιο βρισκόταν στήν σωστή τροχιά καί χρόνο συνάντησης μέ τόν Ουρανό, θά μπορούσε νά χρησιμοποιήσει τήν βαρυτική έλξη τού Ουρανού γιά νά επιχειρήσει νέα αλλαγή πορείας του μέ στόχο πλέον τόν Ποσειδώνα. Θά ήταν ένας Μεγάλος Γύρος στούς τέσσερεις μεγαλύτερους πλανήτες τού Ηλιακού μας συστήματος. Ο Μεγάλος Γύρος τού Voyager 2 παρά λίγο νά ματαιωθεί - καί όχι μία, αλλά τρείς φορές. Η ευκαιρία τού ταξειδιού άρχισε νά διαγράφεται τό 1965, όταν οι Gary Flandro καί Michael Minovich ανακάλυψαν ότι η βαρύτητα τών μεγάλων πλανητών θά μπορούσε νά χρησιμοποιηθεί γιά νά αλλάξει τήν ταχύτητα καί πορεία ενός διαστημοπλοίου, ώστε νά συνεχίσει νά πετάει πρός ένα νέο προορισμό. Ειδικά ο Flandro προσδιόρισε ότι ένα διαστημόπλοιο θά μπορούσε νά χρησιμοποιήσει τήν βαρυτική έλξη τού Δία γιά νά επιταχυνθεί πρός το εξωτερικό διάστημα μέ ελάχιστη, ή ακόμη καί καθόλου κατανάλωση καυσίμου, καί μέ μεγάλη οικονομία χρόνου. "Η δουλειά πού μάς ωδήγησε στό Τεράστιο Ταξείδι άρχισε στό Jet Propulsion Laboratory στήν Pasadena τό 1965" λέει ο Fiandro. "Επιμελητής μου ήταν ο Elliot 'Joe' Cutting, μέ τόν οποίο είχαμε δουλέψει νωρίτερα σέ κάποια προβλήματα τροχιών. Ο Joe μού ανάθεσε τήν έρευνα δυνατότητας πραγματοποίησης μή επανδρωμένων αποστολών στούς εξωτερικούς πλανήτες. Αυτό ήταν γερό άλμα τήν εποχή πού τό μεγαλύτερο διαπλανητικό ταξείδι τών Η.Π.Α. ήταν η αποστολή τού Mariner 4 στόν 'Αρη. Ακόμα καί απλές σκέψεις γιά αποστολές στόν Κρόνο καί ακόμα παραπέρα προκαλούσαν τρόμο στούς μηχανικούς διαστημοπλοίων. Οι μεγάλες αποστάσεις τών ουρανίων αυτών σωμάτων απαιτούσαν μεγάλους χρόνους πτήσεων. Αποστολές πού απαιτούσαν συσκευές ικανές νά λειτουργούν απρόσκοπτα γιά εννέα καί πλέον χρόνια είχαν καταταχτεί στήν κατηγορία αυτών πού ήταν πέρα από τίς τεχνικές μας δυνατότητες." "Ηταν μεγάλη πρόκληση τό νά προσπαθήσει κανείς νά κάνει εφαρμόσιμη μιά εξερεύνηση τών εξωτερικών πλανητών. Εξέτασα τίς συμβατικές τροχιές προσεγγίσεως ενός εξωτερικού πλανήτη μέ τήν μικρότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, σύμφωνα μέ τήν οποία τό διαστημόπλοιο θεωρείται καί υπολογίζεται σάν ένας μικροσκοπικός πλανήτης πού γυρίζει γύρω από τόν 'Ηλιο. Τό περιήλιο τού διαστημοπλοίου είναι η τροχιά τής Γής, καί τό αφήλιο είναι η τροχιά τού πλανήτη-στόχου. Η πτήση πρέπει νά χρονισθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τό διαστημόπλοιο νά φτάσει στήν τροχιά τού πλανήτη-στόχου ταυτόχρονα μέ τόν ίδιο τόν πλανήτη. Γιά πτήσεις μετά τόν Δία, ο απαιτούμενος χρόνος θά ήταν πολύ μεγάλος. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ταχύτητα, αλλά μπορούσαμε νά επιταχύνουμε τό φορτίο μας σέ ουσιαστικά μεγέθη ταχυτήτων μόνο κατά τήν διάρκεια λειτουργίας τού πυραύλου πού πραγματοποιεί τήν εκτόξευση από τήν Γή. Μετά απ' αυτό, ένα διαστημόπλοιο πού κατευθύνεται πρός τούς εξωτερικούς πλανήτες χάνει σταθερά ταχύτητα, λόγω τής βαρύτητας τού 'Ηλιου. Υπήρχε κάποια άλλη πηγή ενέργειας πού θά μπορούσε νά βρεθεί στό δρόμο, καί νά αυξήσει τήν ταχύτητα τού διαστημοπλοίου? Αυτή ήταν η ερώτηση-κλειδί γιά τήν λύση τού προβλήματος." "Οι αστρονόμοι ήξεραν από τά τέλη τού 17ου αιώνα ότι όταν ένας κομήτης περνάει κοντά από έναν μεγάλο πλανήτη όπως ο Δίας, η κινητική του ενέργεια αλλάζει δραματικά, καί η τροχιά του παραμορφώνεται σέ μεγάλο βαθμό. Οι πρωτοπόροι τών διαστημικών πτήσεων τό είχαν αντιληφθεί αυτό, αλλά δέν είχαν αντιληφθεί τίς δυνατότητες πού προσφέρει. Η παλιότερη μελέτη πού έχει γραφτεί σέ σχέση μέ τίς έμμεσες (μή κατ' ευθείαν) τροχιές πού χρησιμοποιούν ενδιάμεσους πλανήτες γιά νά διαμορφώσουν τήν επιθημητή διαδρομή ταξειδιού είναι τού Walter Hohmann στό βιβλίο του Die Erreichbarkeit der Himmelskorper (η δυνατότης νά πλησιαστούν τά ουράνια σώματα), πού εκδόθηκε τό 1925." "Λίγη προσοχή είχε δοθεί κατ' αρχήν σέ τέτοιες τροχιές στήν τεχνική βιβλιογραφία τών διαστημικών πτήσεων. Αλλά περί τό 1965 οι ερευνητές τού Jet Propulsion Laboratory (JPL - Εργαστήριο Αεριοπροώθησης) εξέταζαν τροχιές μέ βαρυτική υποβοήθηση. Οι Joe Cutting καί Francis Sturms είχαν επινοήσει μιά τροχιά πρός τόν Ερμή (τόν πλησιέστερο στόν 'Ηλιο πλανήτη τού Ηλιακού συστήματος) πού χρησιμοποιούσε ένα "πέρασμα" από τήν Αφροδίτη γιά νά "ρίξει" τό διαστημόπλοιο πρός τόν 'Ηλιο. Αυτή η σύλληψη ωδήγησε στόν Mariner 10, τήν πρώτη επιτυχημένη "πολυπλανητική" αποστολή." "'Ενας μεταπτυχιακός φοιτητής αστρονομίας από τό Πανεπιστήμιο τής Καλιφόρνια - Los Angeles (U.C.L.A.), ο Michael Minovich, δούλευε επίσης σέ θέματα τροχιών μέ βαρυτική υποβοήθηση τό καλοκαίρι τού 1965. Μελετούσε τροχιές πού χρησιμοποιώντας κοντινά περάσματα από τόν Δία θά μπορούσαν είτε νά συνεχίσουν πρός τό απώτερο διάστημα, είτε νά στραφούν πρός τά μέσα, γιά κοντινά περάσματα από τόν 'Ηλιο. 'Αν ένα διαστημόπλοιο πλησιάζει έναν πλανήτη "από πίσω", κερδίζει ενέργεια καί εκτινάσσεται πρός τά έξω μέ μεγαλύτερη ταχύτητα, αντί νά γυρίσει πρός τό εσωτερικό τού ηλιακού συστήματος στήν αρχική του τροχιά. 'Αν ένα διαστημόπλοιο πλησιάζει έναν πλανήτη "από εμπρός", χάνει ενέργεια καί μεταπίπτει σέ τροχιά πλησιέστερη πρός τόν 'Ηλιο. Ο Joe Cutting μέ προέτρεψε νά μελετήσω τήν βαρυτική υποβοήθηση σάν μέσο προσπέλασης πρός τούς εξωτερικούς πλανήτες." "'Αν καί τώρα πιά ακούγεται περίεργο, τό 1965 πολλοί μηχανικοί του JPL είχαν λάθος αντίληψη γιά τήν βαρυτική υποβοήθηση. 'Ηξεραν ότι εξ αιτίας τής βαρύτητας ένα διαστημόπλοιο θά αύξανε ταχύτητα πλησιάζοντας έναν πλανήτη καί ότι θά μείωνε τήν ταχύτητά του καθώς απομακρύνεται από αυτόν, αλλά νόμιζαν ότι δέν θά υπήρχε απόλυτη αλλαγή στήν ενέργεια τού διαστημοπλοίου σέ σχέση μέ τήν θέση του ως πρός τόν 'Ηλιο. Δέν είχαν συλλάβει τήν έννοια τού ότι καί ο πλανήτης πού κινείται γύρω από τόν 'Ηλιο χάνει καί ο ίδιος ενέργεια, καθώς η βαρύτητά του επιταχύνει τό διαστημόπλοιο πού τόν πλησιάζει. Τήν ενέργεια αυτή κερδίζει τό διαστημόπλοιο." "Μελετώντας τό θέμα πείστηκα ότι τό κλειδί γιά τήν επίσκεψη στό εξωτερικό ηλιακό σύστημα ήταν η εκμετάλλευση τής υποβοήθησης από τήν πλανητική βαρύτητα. 'Ηταν επίσης προφανές ότι ο Δίας, πού μέ τήν τεράστια μάζα του ήταν σέ θέση νά αλλάζει τίς πορείες τών διαστημοπλοίων, ήταν η καλύτερη πηγή ενέργειας γιά αυτή τήν δουλειά. Η απόστασή του από τήν Γή είναι σέ λογικά πλαίσια, πού απαιτούν χρόνο πτήσεως μέχρι αυτόν τής τάξεως τών δύο ετών." Η πιό εντυπωσιακή ανακάλυψη τού Flandro ήταν ότι τό 1977 οι τέσσερεις εξωτερικοί πλανήτες θά ήταν σέ θέσεις κατάλληλες γιά ένα ταξείδι σέ αυτούς. 'Ενα ταξείδι από τήν Γή στόν Ποσειδώνα μέ τίς συμβατικές μεθόδους επιτάχυνσης (χωρίς δηλαδή βαρυτική υποβοήθηση) θά απαιτούσε σαράντα χρόνια. Ο "Μεγάλος Γύρος" (Grand Tour), όπως τόν ονόμασε ο Flandro, θά επέτρεπε σέ ένα διαστημόπλοιο νά επισκεφτεί τούς τέσσερεις πλανήτες-γίγαντες τού Ηλιακού μας συστήματος σέ δώδεκα μόνο χρόνια. "Τότε" συνεχίζει ο Flandro, "ανακάλυψα κάτι πού προφανώς δέν είχε γίνει αντιληπτό νωρίτερα: Στίς αρχές τής δεκαετίας τού 1980, όλοι οι εξωτερικοί πλανήτες θά ήταν από τήν ίδια πλευρά τού 'Ηλιου, καί σέ πολύ κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους. Αυτή ή σύνοδος τών πλανητών έδωσε τήν ιδέα γιά τήν σχεδίαση τής αποστολής τού Μεγάλου Γύρου. Κατάλαβα αμέσως, ότι ένα καί μοναδικό διαστημόπλοιο θά μπορούσε νά εξερευνήσει καί τούς τέσσερεις εξωτερικούς πλανήτες-γίγαντες (Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών), χρησιμοποιώντας διαδοχικά κάθε πλανήτη γιά νά μεταβάλλει τήν πορεία του, ώστε νά συναντήσει τόν επόμενο πλανήτη τής σειράς." "'Ηταν μιά σπάνια στιγμή αναπτέρωσης. 'Αρχισα αμέσως δουλειά γιά νά διαπιστώσω άν ήταν δυνατό νά προσδιοριστούν στήν πράξη οι πορείες τού διαστημοπλοίου από πλανήτη σέ πλανήτη. Χρειάστηκαν περίπου υπολογισμοί χιλίων πορειών γιά νά καταγραφούν τά πραγματικά στοιχεία τής αποστολής καί οι κατάλληλες ημερομηνίες εκτόξευσης γιά τόν Μεγάλο Γύρο. Τό καλύτερο διάστημα γιά εκτόξευση ήταν ο Σεπτέμβριος τού 1978, μέ αποδεκτές πάντως περιόδους καί μέσα στό 1977, καί τό 1979." "'Επρεπε νά παρουσιάσω τήν σύλληψη τού Μεγάλου Γύρου στόν Homer Joe Stewart, καθηγητή μου στό Caltech πού δούλευε επίσης στό JPL σάν διευθυντής τών Εξελιγμένων Σχεδίων. Κατάλαβε αμέσως τίς δυνατότητες πού υπήρχαν. Τήν επόμενη μέρα, τό JPL εξέδωσε ένα δελτίο τύπου πού περιέγραφε τόν Μεγάλο Γύρο στούς εξωτερικούς πλανήτες. 'Ετσι άρχισε η απασχόληση τού JPL γύρω από τήν πολλαπλή αποστολή στούς εξωτερικούς πλανήτες σέ σοβαρή βάση." Υπήρχε όμως ένας σοβαρός περιορισμός. Θά μπορούσε νά κατασκευαστεί έγκαιρα ένα διαστημικό όχημα πού θά προλάβαινε αυτή τήν σπάνια ευθυγράμμιση τών πλανητών? Οι προκλήσεις ήταν πολλαπλές καί πολύ δύσκολες. Τό 1965 ο άνθρωπος δέν είχε ακόμη πατήσει στό φεγγάρι. Μόνον ένα διαστημόπλοιο, ο Mariner 4 τής NASA είχε καταφέρει νά φτάσει μέχρι τόν 'Αρη. Τό νά σταλεί μιά δωδεκαετής αποστολή σέ αποστάσεις τόσο μακρυά από τόν 'Ηλιο δέν θά ήταν απλώς μιά δοκιμασία γιά τίς υπάρχουσες δυνατότητες. Θά απαιτούσε τήν ανάπτυξη νέων τεχνολογιών. Τό διαστημόπλοιο θά είχε ουσιαστικές ανάγκες γιά κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας, καί στίς αποστάσεις αυτές τό Ηλιακό φώς είναι ασθενέστατο. 'Ετσι θά ήταν αδύνατο νά χρησιμοποιηθούν Ηλιακοί συλλέκτες γιά τήν τροφοδοσία τού διαστημοπλοίου μέ ηλεκτρική ενέργεια. Αντ' αυτών η αποστολή απαιτούσε μικροσκοπικές πυρηνικές γεννήτριες. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής τού διαστημοπλοίου έπρεπε νά μπορεί νά αναγνωρίζει καί νά αντιμετωπίζει καταστάσεις ανάγκης μόνος του, μιά πού σέ τέτοιες αποστάσεις από τήν Γή η ασυρματική επαφή απαιτεί ώρες γιά τό ταξείδι τού σήματος. Τέλος, τά συστήματα τού διαστημοπλοίου καί τά επιστημονικά όργανα πού μετέφερε έπρεπε νά έχουν ωφέλιμη ζωή τουλάχιστον δώδεκα χρόνια. Η διάρκεια αυτή ήταν τό 1965 μεγαλύτερη από τήν μέχρι τότε "Διαστημική Εποχή" (πού άρχισε τό 1957). 'Οσο αποθαρρυντικά καί άν ήταν τά προβλήματα τού Μεγάλου Γύρου, τό πρόβλημα τής έγκρισης κονδυλίων από τό Κογκρέσσο ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Η αποστολή ματαιώθηκε τόν Δεκέμβριο τού 1971. Τά περισσότερα τεχνικά προβλήματα τής αποστολής είχαν λυθεί, ακόμη καί ο Πλούτων προστέθηκε στό σχεδιαζόμενο οδοιπορικό, αλλά τό Κογκρέσσο τά σταμάτησε όλα αντιμετωπίζοντας τό κοστος τού εγχειρήματος: Αρνήθηκε νά εγκρίνει τό 1 δίς δολλάρια πού απαιτούντο γιά αυτό. Τό καλοκαίρι τού 1972, τό Κογκρέσσο ενέκρινε έξοδα 360 εκατομμυρίων δολλαρίων γιά ένα λιγώτερο φιλόδοξο σχέδιο. Μιά πτήση στόν Δία καί τόν Κρόνο μέ δύο διαστημόπλοια, κατά τό πρότυπο τών Mariner πού είχαν προσεγγίσει επιτυχώς τόν 'Αρη καί τήν Αφροδίτη. Τό JPL θά ήταν τό συντονιστικό κέντρο τού εγχειρήματος. Τό τετραετές ταξείδι γιά τούς δύο πλανήτες απαιτούσε σχεδίαση διαστημοπλοίου πού θά κάλυπτε μιά αποστολή τεσσάρων ετών - όχι δώδεκα. Τό ταξείδι τών Mariner γιά Δία καί Κρόνο θά χρησιμοποιούσε βαρυτική υποβοήθηση από τόν Δία γιά νά φτάσει στόν Κρόνο, αλλά η ιδέα τού Μεγάλου Γύρου πού θά κάλυπτε τέσσερεις πλανήτες είχε πεθάνει. Σχεδόν, αλλά όχι εντελώς. Η NASA ξεκίνησε σχέδια γιά μιά τρίτη συσκευή Mariner πού θά εκτοξευόταν γιά νά καλύψει Δία καί Ουρανό τό 1979. Τό 1975, τά σχέδια αυτά καί ο τρίτος Mariner εγκαταλείφθηκαν εξ αιτίας ελλείψεως κονδυλίων. Τό 1977 τό σχέδιο "Δίας-Κρόνος μέ Mariner" άλλαξε όνομα καί έγινε "Voyager" (=ταξειδιώτης τής θάλασσας). Καί οι υπεύθυνοι διαχείρησης τού σχεδίου έκαναν μιά τελευταία αναθεώρηση τών προτεραιοτήτων τού σχεδίου. Οι πρώτες προτεραιότητες γιά τόν Δία καί τόν Κρόνο δέν ήσαν μόνο μετρήσεις στοιχείων, αλλά καί κοντινές φωτογραφίες καί μετρήσεις τού μεγαλύτερου δορυφόρου τού Δία - Ιώ, καί τού δορυφόρου τού Κρόνου - Τιτάν. Μέ εκτόξευση τό 1977 ήταν ακόμη δυνατό νά πραγματοποιηθεί ο Μεγάλος Γύρος, αλλά θυσιάζοντας μερικές βέλτιστες θέσεις σκοπεύσεως τής Ιούς καί τού Τιτάνα. 'Αν ο Voyager 1 πέταγε σχετικά κοντά στήν Ιώ, θά αποκτόυσε τόση ταχύτητα από τόν Δία, πού θά έφτανε στόν Κρόνο πολύ νωρίς γιά νά επιταχυνθεί από εκεί στόν Ουρανό. 'Αν ο Voyager 1 πέταγε σχετικά κοντά στόν Τιτάνα, θά έφευγε από τόν Κρόνο επιταχυνόμενος σέ λάθος κατεύθυνση ως πρός τόν επόμενο στόχο, τόν Ουρανό. Αλλά άν ο Voyager 1 εγκατέλειπε τήν ιδέα τού Μεγάλου Γύρου, θά μπορούσε νά εξετάσει από κοντά καί τήν Ιώ καί τόν Τιτάνα, όπως απαιτούσε ο κύριος στόχος τής αποστολής. Αυτό θά άφηνε τόν Voyager 2 σάν εφεδρεία, έτοιμο νά δεχθεί διόρθωση τής πορείας του στήν μέση της, γιά νά πάρει τήν θέση τού Voyager 1 άν αυτός αστοχούσε στόν Κρόνο. Απ' τήν άλλη μεριά, άν ο Voyager 1 πετύχαινε τόν στόχο του στόν Κρόνο καί τόν Τιτάνα, ο Voyager 2 θά μπορούσε νά διευρύνει τήν κάλυψη τού Κρόνου, όπως καί προηγουμένως τού Δία, ενώ θά διατηρούσε τήν κατάλληλη πορεία γιά νά συνεχίσει μετά τόν Κρόνο τόν Μεγάλο Γύρο γιά τόν Ουρανό καί τόν Ποσειδώνα. Τά σχέδια τής πτήσης πρός τόν Ουρανό καί τόν Ποσειδώνα πού είχαν ακυρωθεί ήδη δυό φορές, ήρθαν πάλι στό προσκήνιο. Δέν χρειαζόντουσαν περισσότερα λεφτά, τουλάχιστον σέ αυτή τήν φάση. 'Ηταν ένα σχέδιο πού ενδεχόμενα νά πραγματοποιείτο. Μιά πιθανότητα. Μιά ελπίδα. 'Ενα όνειρο. Ο Voyager 2 εκτοξεύτηκε πρώτος, στίς 20 Αυγούστου 1977. Ο Voyager 1 ακολούθησε, στίς 5 Σεπτεμβρίου 1977. Η πορεία τού Voyager 1 ήταν ελαφρά ευθύτερη (καί επομένως γρηγορώτερη) καί έτσι θά έφτανε στόν Δία καί τόν Κρόνο λίγο νωρίτερα από τόν Voyager 2. Πάντως, οι διαχειριστές τού προγράμματος θεωρούσαν τόν Μεγάλο Γύρο σάν κάτι τό πολύ μακρυνό. Ο Voyager 1 θριάμβευσε στόν Δία. Κατέγραψε μέ λεπτομέρεια τήν αναταραγμένη ατμόσφαιρα, καί ειδικά γύρω από τήν Ερυθρά Κηλίδα. Η Ερυθρά Κηλίδα είναι μιά θύελλα πού υπάρχει μερικούς αιώνες, καί έχει μέγεθος τό διπλάσιο τής Γής. Ο Voyager 1 ανακάλυψε ότι ο Δίας έχει ένα ασθενές δαχτυλίδι από σκόνη. Στούς δορυφόρους τού Δία, ο Voyager 1 ανακάλυψε ενεργά ηφαίστεια στήν Ιώ, σκεπασμένη μέ πάγους τήν εποφάνεια τής Ευρώπης, φαράγγια καί χαράδρες διατεταγμένα παράλληλα στόν Γανυμίδη, καί στήν Καλιστο μιά επιφάνεια τόσο πλήρως οργωμένη από κρατήρες, πού η πτώση οποιουδήποτε μετεωρίτη δημιουργεί νέον κρατήρα, σβήνοντας όμως κάποιους απ' τούς παλιούς. Ο Voyager 1 θριάμβευσε καί στόν Κρόνο. Τά περίφημα δαχτυλίδια τού Κρόνου φάνηκε ότι δέν αποτελούντο από "μερικά" ομοκεντρικά δαχτυλίδια, αλλά από χιλιάδες δαχτυλίδια. Στήν επιφάνεια τού Κρόνου οι ταχύτητες τών ανέμων ξεπερνούν τά 1.000 μίλια τήν ώρα (1.600 km/h). Από τούς δορυφόρους τού Κρόνου ξέραμε ότι ο Τιτάν έχει ατμόσφαιρα. Ο Voyager 1 βρήκε ότι η ατμόσφαιρα αυτή είναι πυκνότερη από αυτή τής Γής, καί ότι τό κύριο συστατικό τής είναι άζωτο. Ο Voyager 1 έστειλε πίσω επίσης γιά πρώτη φορά λεπτομέρειες καί γιά τούς άλλους δορυφόρους τού Κρόνου, δηλαδή γιά μιά ποικιλία μορφών από τίς οποίες προκύπτουν σημαντικά στοιχεία γιά τό ότι παρά τό μέτριο μέγεθός τους, αυτοί οι κόσμοι έχουν υποστεί εσωτερική εξέλιξη γιά αρκετό καιρό μετά τή δημιουργία τους. Στίς 25 Αυγούστου 1981 πέρασε καί ο Voyager 2 από τόν Δία. Αυτό ήταν τό ξεκίνημα τού Μεγάλου Γύρου. 'Ενα ξεκίνημα όμως αβέβαιο. Καί αυτή τή φορά, λόγω προβλημάτων πάνω στό ίδιο τό διαστημόπλοιο. Μερικούς μήνες ύστερα από τήν αρχή τής πορείας τού διαστημοπλοίου από τόν Δία, ένας από τούς ραδιοφωνικούς δέκτες του (καί μάλιστα πολύ κρίσιμος γιά τήν λήψη εντολών από τήν Γή) τέθηκε εκτός λειτουργίας. Καί ο αναπληρωματικός δέκτης έχασε τήν ικανότητα νά συντονίζεται. Καθώς πέρναγε από τόν Κρόνο, η περιστροφική βάση τών φωτογραφικών μηχανών τού Voyager 2 (πού θά επέτρεπε στίς μηχανές καί τά άλλα επιστημονικά όργανα νά σκοπεύουν σταθερά τό ίδιο αντικείμενο γιά αρκετή ώρα έστω καί άν αυτό κινείται) κόλλησε. Καί τέλος, ένα μικρό κομμάτι τής μνήμης τού υπολογιστή τού διαστημοπλοίου, έπαψε νά λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, στίς 24 Ιανουαρίου 1986, όταν τό διαστημόπλοιο συνάντησε τό Ουρανό ύστερα δηλαδή από πτήση στό διάστημα γιά οκτώμισυ χρόνια, ήταν σάν σύνολο καλύτερο από όταν εκτοξεύτηκε. Η ομάδα μηχανικών τού JPL ξανασχεδίασε τό διαστημόπλοιο εν πτήσει. Επτάμισυ μήνες ύστερα από τήν εκτόξευση, καθ' οδόν πρός τόν Δία, μιά σιγμιαία υπέρταση στήν τροφοδοσία ηλεκτρικού ρεύματος τού Voyager 2 κατέστρεψε οριστικά τόν κύριο δέκτη καί έβλαψε τόσο σημαντικά τόν αναπληρωματικό, ώστε αυτός δέν μπορούσε νά συντονιστεί στίς διάφορες συχνότητες εκπομπής από τήν Γή. Πρίν απ' τήν βλάβη ο δέκτης είχε τήν ικανότητα νά "ψάχνει" συχνότητες εύρους 100.000 Herz, καί νά "κλειδώνει" πάνω στό εκπεμπόμενο σήμα. Αυτή η ικανότητα είναι απαραίτητη γιά νά υπερπηδηθεί τό φαινόμενο Doppler πού εμφανίζεται επειδή τό διαστημόπλοιο απομακρύνεται από τήν Γή μέ διάφορες ταχύτητες. Εξ αιτίας τής βαρύτητας, η ταχύτητα τού διαστημοπλοίου αυξάνεται καθώς αυτό πλησιάζει έναν πλανήτη (ή δορυφόρο του) καί μειώνεται αφού τόν προσπεράσει καί αρχίσει νά απομακρύνεται από αυτόν. Επίσης η ικανότητα "ψάξε καί κλείδωσε" χρειαζόταν γιά νά εξουδετερωθεί η αλλαγή θερμοκρασίας τού ίδιου τού δέκτη, πού αλλάζει τίς συχνότητες λήψεώς του. 'Υστερα από τήν υπέρταση πού δημιούργησε τά προβλήματα, η ικανότητα τού δέκτη νά δεχθεί συχνότητες περιορίστηκε σέ σύν ή πλήν 96 Herz (δηλαδή 192 herz αντί γιά 100.000 Herz). Τό εύρος λήψεως είχε περιοριστεί στό ένα πεντακοσιοστό τού αρχικού. Μιά αλλαγή θερμοκρασίας 0,28 βαθμών Κελσίου ήταν αρκετή γιά νά τό κάνουν κουφό. Τό πρόβλημα ήταν καί σοβαρό καί απειλητικό. Χωρίς τήν δυνατότητα νά ανανεώνονται οι εντολές πρός τό διαστημόπλοιο, η αποστολή ήταν χαμένη. Οι υπεύθυνοι πτήσεως έλυσαν τό πρόβλημα ρυθμίζοντας μέ φοβερή προσοχή καί ακρίβεια τίς συχνότητες στίς οποίες εξέπεμπαν ώστε νά εξουδετερώσουν τίς μεταβολές συχνότητας πού προεκαλούντο από τό φαινόμενο Doppler, καί προεκτιμώντας τίς θερμοκρασίες τού διαστημοπλοίου λάμβαναν υπ' όψη καί αυτές στόν υπολογισμό τής συχνότητας εκπομπής. 'Ετσι τό διαστημόπλοιο λάμβανε όλες τίς οδηγίες του σέ μία μόνο συχνότητα, τήν μόνη πού μπορούσε νά ακούση. Οι υπεύθυνοι πτήσεως εξέπεμπαν πρός τό διαστημόπλοιο μόνο όταν αυτό ήταν σέ συνθήκες ήρεμου ταξειδιού. 'Αν χρειαζόντουσαν χειρισμοί αλλαγής στάσης ή πορείας, αυτοί δημιουργούν θερμότητα στό διαστημόπλοιο, καί η εκπομπή έπρεπε νά περιμένει 48 ώρες ύστερα από αυτούς γιά νά στείλει σήμα, ώστε οι θερμοκρασίες νά έχουν επανέλθει στά κανονικά επίπεδα. Αυτό τό πρόβλημα στήν ραδιοφωνική λήψη σημάτων σήμαινε ότι τό διαστημόπλοιο θά ήταν κουφό σέ εντολές απ' τήν Γή κατά τίς φάσεις τών κοντινών διελεύσεων από τόν Ουρανό καί τόν Ποσειδώνα. Μικρή η ζημιά. 'Ενα σήμα από τήν Γή στόν Voyager 2 πού ήταν στόν Ουρανό καί η επιβεβαίωση από τόν Voyager ότι τό σήμα ελήφθη χρειάζονται πεντέμισυ ώρες - δηλαδή σχεδόν όση είναι καί η διάρκεια τής "επαφής" τού Voyager μέ τόν Ουρανό. Τό διαστημόπλοιο έπρεπε νά προγραμματισθεί πολύ προσεκτικά, χωρίς κανένα λάθος μέ εντολές από τήν Γή γιά όλη τήν διαδικασία συλλογής στοιχείων καί λήψης φωτογραφιών στόν Ουρανό καί τόν Ποσειδώνα, ώστε νά θεωρηθεί επιτυχής η διέλευση από αυτούς τούς πλανήτες. Η λήψη καλών πληροφοριών από τόν Ουρανό ήταν μιά δελεαστική πρόκληση. Ο Ουρανός βρίσκεται στήν διπλή απόσταση από τόν 'Ηλιο από όση ο Κρόνος, καί έτσι τό φώς τού 'Ηλιου πού φτάνει εκεί καί πού φωτίζει τό τοπίο γιά νά τό φωτογραφίσουμε είναι τό ένα τέταρτο από αυτό πού φτάνει στόν Κρόνο. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η μακρά έκθεση τών φωτογραφικών λήψεων. Αλλά μακρές εκθέσεις κινουμένων αντικειμένων οδηγούν σέ θολές εικόνες, εκτός άν η μηχανή λήψεως κινείται γιά νά παρακολουθεί τό αντικείμενο. Δυστυχώς, η περιστροφική βάση τών οργάνων είχε κολλήσει, καθώς εκινείτο πολύ γρήγορα γιά νά παρακολουθήσει καί νά προλάβει στόχους μιάμισυ ώρα αργότερα από τό κοντύτερο σημείο προσεγγίσεως στόν Κρόνο. Κάποια στοιχεία μετρήσεων καί εικόνες χάθηκαν, επειδή τό διαστημόπλοιο δέν μπορούσε νά σκοπεύσει μέ τά όργανά του πρός τήν σωστή κατεύθυνση. Κάποια ποσότητα λιπαντικού ξαναπασάλειψε τά γρανάζια τής βάσης καί τό σύστημα φάνηκε νά λειτουργεί πάλι σέ αργές καί μεσαίες ταχύτητες, αλλά οι υπεύθυνοι πτήσεως δέν μπορούσαν νά τό διακινδυνεύσουν. 'Ετσι: όποτε χρειαζόταν περιστροφή τής βάσης μέ κάποια ταχύτητα γιά νά παραμείνουν τά όργανα στούς σωστούς στόχους, γινόταν περιστροφή ολόκληρου τού διαστημόπλοιου. Αυτή η τεχνική, εκτός από τό ότι απομάκρυνε τόν κίνδυνο απώλειας στοιχείων, λόγω τής μή εξάρτησης από τήν μειωμένης αξιοπιστίας βάση οργάνων, απέδωσε καί πιό ομαλή κίνηση τών οργάνων. Επρόκειτο πάντως γιά ταχυδακτυλουργικούς χειρισμούς. Ο Voyager 2 πέρναγε δίπλα από τόν δορυφόρο Μιράντα μέ ταχύτητα εικοσαπλάσια από αυτή μιάς σφαίρας όπλου, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρο τό διαστημόπλοιο περιστρεφόταν γύρω από τόν εαυτό του γιά νά διατηρήσει σκόπευση πρός τό ίδιο σημείο, μέ ακρίβεια καλύτερη τού 0,1 τής μοίρας. Καθώς ο Voyager 2 απομακρύνεται από τή Γή, τό σήμα εκπομπής του αδυνατίζει. Από τόν Δία τό σήμα ήταν ασθενές, αλλά αρκετό. Από τόν Κρόνο τό σήμα ήταν τέσσερεις φορές πιό αδύνατο, εφ' όσον η απόσταση είναι περίπου η διπλή. Από τόν Ουρανό, από απόσταση δηλαδή περίπου διπλή απ' ότι από τόν Κρόνο, τό σήμα είναι άλλες τέσσεριες φορές πιό αδύνατο, δηλαδή 16 φορές πιό αδύνατο από ότι από τόν Δία. Τό αποτέλεσμα είναι ότι γιά νά αποφευχθεί μιά μετάδοση μπερδεμένων στοιχείων, ο Voyager 2 δέν μπορούσε νά "συμπυκνώσει" τά μεταδιδόμενα στοιχεία τόσο πολύ (όσο από τόν Δία), όπως ακριβώς ένας ομιλητής μιλάει πιό αργά όταν θέλει νά γίνει απόλυτα κατανοητός. Η μετάδοση τών εικόνων ήταν εξαιρετικά κρίσιμη, λόγω τού τεράστιου χρόνου μετάδοσης πού απαιτείτο. 'Ολες οι φωτογραφίες τού Voyager είναι ασπρόμαυρες, αλλά η λήψη πολλαπλών φωτογραφιών μέ χρωματιστά φίλτρα επιτρέπει στούς επιστήμονες στήν Γή νά συνδυάσουν τίς διάφορες φωτογραφίες γιά νά σχηματίσουν έγχρωμες εικόνες. Ακόμα κι' έτσι, η μετάδοση ασπρόμαυρων φωτογραφιών απαιτεί τεράσιες ποσόητες σημάτων. Κάθε φωτογραφία τού Voyager είναι στήν πραγματικότητα μιά εικόνα τηλεόρασης πού αποτελείται από 640.000 "pixel". Αυτό, γιατί η κάθε εικόνα χωρίζεται σέ 800 γραμμές επί 800 στήλες. Η φωτεινότητα κάθε ενός από αυτά τά pixel καθορίζεται από ένα σύνολο 8 δυαδικών σημείων, πού επιτρέπουν τήν δημιουργία 256 τόνων τού γκρί (2 στήν όγδοη δύναμη = 256). 'Αρα, κάθε εικόνα πού πρέπει νά μεταδοθεί, απαιτεί τήν μετάδοση 640.000 Χ 8 = 5.120.000 σημείων. Πάνω από 5 εκατομμύρια στοιχεία γίά κάθε εικόνα. Από τόν Δία, ο πομπός τού Voyager 2 στήν κλίμακα Χ τών ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, μπορούσε νά ολοκληρώσει τήν μετάδοση μιάς εικόνας στήν Γή μέσα σέ 48 δευτερόλεπτα. Από τόν Ουρανό, ο χρόνος μετάδοσης τής εικόνας θά έφτανε τά δέκα λεπτά. Απαράδεκτα μεγάλος. 'Οταν ο Voyager περιστρεφόταν γύρω από τόν εαυτό του γιά νά διατηρήσει τήν στόχευση τών μηχανών του πρός τό ίδιο σημείο, η κεραία του θά έπαυε νά στοχεύει τή Γή. Καί ένα μαγνητόφωνο πάνω στόν Voyager θά κατέγραφε τά στοιχεία καί τίς εικόνες, μέχρι νά μεταδοθούν. Μέ τόσο μεγάλους χρόνους μετάδοσης, υπήρχε ο κίνδυνος νά "γεμίσει" τό μαγνητόφωνο, καί νά χαθούν στοιχεία καί εικόνες. Οι υπεύθυνοι γιά τούς υπολογιστές στό JPL βρήκαν τή λύση. Η λύση λέγεται "συμπίεση δεδομένων". Αντί νά στέλνεται πλήρως η πληροφορία γιά τόν τόνο τού γκρί κάθε ενός pixel, στέλνεται μόνο η πληροφορία γιά τόν τόνο τού γκρί τού πρώτου από τά 800 pixel κάθε σειράς pixel. Ο τόνος τού γκρί τών επομένων από τό πρώτο pixel δίνεται σάν σχετικό μέγεθος σέ σχέση μέ τόν τόνο τού προηγουμένου - δηλαδή πόσο φωτεινότερο ή σκοτεινότερο είναι τό pixel από τό προηγούμενο pixel. Αυτό τό σύστημα συμπίεση] δεδομένων μείωσε τόν απαιτούμενο χρόνο μετάδοσης εικόνας κατά 60%. Αντί γιά δώδεκα λεπτά ανά εικόνα από τόν Ουρανό, θά χρειαζόντουσαν μόνο πέντε. Αλλά η συμπίεση δεδομένων δέν ήταν η μόνη βελτίωση πού υπέστη ο Voyager 2 καθ' οδό πρός τόν Ουρανό. Οι μηχανικοί σκαρφίστηκαν καί εγκατέστησαν ένα νέο σύστημα γιά συντομώτατες καύσεις στούς κινητήρες κατεύθυνσης καί σταθεροποίησης τού σκάφους, πού μετέβαλε τόν χαρακτήρα τών χειρισμών κάνοντας τίς μανούβρες πολύ απαλές. 'Ετσι όχι μόνο τό διαστημόπλοιο ήταν σέ θέση νά βγάζει πολύ σταθερές φωτογραφίες, αλλά έγινε καί πιό οικονομικό σέ κατανάλωση καυσίμων. 'Ετσι παρ' όλο πού ο Voyager 2 γερνούσε, βελτιωνόταν, χάρη στήν ευφυία καί εφευρετικότητα τών επιστημόνων καί μηχανικών στήν Γή. Ταυτόχρονα, βελτιωνόντουσαν καί τά επίγεια μέσα. 'Ετσι έπρεπε νά γίνει, άν επρόκειτο νά ακούσουμε τό απίθανα ασθενές σήμα τού Voyager 2 από τόν Ουρανό. Οι συνιθισμένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί πού ακούμε κάθε μέρα εκπέμπουν μέ ισχύ 50.000 Watt. Ο Voyager 2 εκπέμπει μέ ισχύ 22 Watt. Αλλά τό σήμα "διασπείρεται" κατά τό ταξείδι τών 2 δις 800 εκατομυρίων χιλιομέτρων τόσο, ώστε μιά κεραία "πιάτο" διαμέτρου 64 μέτρων "πιάνει" μόλις ένα δισεκατομμυριοστό τού εκατομμυριοστού τού Watt. (1 διά 1.000.000.000.000.000 τού Watt). Γιά νά λάβει η NASA τά σήματα μέ τίς πληροφορίες τού Voyager από τόν Δία καί τόν Κρόνο, αλλά καί γιά νά στείλει οδηγίες στό διαστημόπλοιο, χρησιμοποίησε τό "Δίκτυο Βαθέος Διαστήματος" (Deep Space Network). Δηλαδή, τρείς σταθμούς παρακολούθησης σημάτων πού περίπου απέχουν μεταξύ τους τό 1/3 τής περιφέρειας τής Γής. Ο ένας είναι στό Goldstone στήν Καλιφόρνια, περίπου εκατόν εξήντα χιλιόμετρα βορειοδυτικά τού Los Angeles. Ο άλλος είναι κοντά στήν Μαδρίτη, στήν Ισπανία. Καί ο τρίτος είναι κοντά στήν Canberra, στήν Αυστραλία. Κάθε ένας από τούς τρείς σταθμούς είναι εξοπλισμένος μέ μιά παραβολική κεραία "πιάτο" διαμέτρου 210 ποδών (64 μέτρων). Γιά τήν συνάντηση μέ τόν Ουρανό, αυτά τά πιάτα δέν ήταν αρκετά. Η NASA αύξησε τήν ικανότητα λήψεως τού συστήματος συνδέοντας τά μεγάλα πιάτα μέ μικρότερα γύρω από κάθε σταθμό. Τό πράγμα δούλεψε όπως τό παλιό ακουστικό τών βαρηκόων: 'Οσο περισσότερη επιφάνεια λήψεως χρησιμοποιείται, τόσο περισσότερο σήμα συλλαμβάνεται. Ο χρόνος συνάντησης τού διαστημοπλοίου μέ τόν Ουρανό ρύθμισε έτσι τά πράγματα ώστε η περισσότερη δουλειά λήψης σημάτων έπεσε στούς σταθμούς τού Goldstone καί τής Canberra. Στό Goldstone δύο ακόμη πιάτα διαμέτρου 34 μέτρων τό καθ' ένα συνδέθηκαν μέ τό μεγάλο τών 64 μέτρων. Στήν Canberra (όπου λήφθηκαν τά σήματα πού έστειλε ο Voyager όταν ήταν πλησιέστερα πρός τόν Ουρανό, δηλαδή τά πυκνότερα), έγινε μιά ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση. Η Αυστραλιανή Κυβέρνηση παραχώρησε τό πιάτο Parkes τών 64 επίσης μέτρων γιά νά συνδεθεί καί αυτό μέ τό ήδη υπάρχον δίκτυο τών τριών πιάτων. Χρειάστηκαν τεσσεράμισυ χρόνια γιά νά φτάσει ο Voyager από τόν Κρόνο στόν Ουρανό. Παλεύοντας ενάντια σέ τρομερές αντιξοότητες αποστάσεων, σκοταδιού, καί προσανατολισμού πλανήτου στόν Ουρανό. Παλεύοντας μέ έναν σακατεμένο ραδιοφωνικό δέκτη τού διαστημοπλοίου, μέ μιά βάση οργάνων πού κολλούσε, καί μέ έναν υπολογιστή πού είχε χάσει ένα μέρος από τίς δυνατότητές του, κάθε παράγοντας τής συνάντησης μέ τόν Ουρανό έπρεπε νά σχεδιαστεί σχολαστικά, ώστε ο Voyager νά μπορέσει νά εκμεταλλευτεί αυτή τήν πρώτη ευκαιρία πού παρουσιάστηκε μετά τήν έναρξη τής διαστημικής εποχής γιά νά εξετάσει λεπτομερώς τόν πλανήτη Ουρανό. Στόν Δία καί τόν Κρόνο, ο Voyager 2 ήταν τό "αναπληρωματικό" διαστημόπλοιο, ακολουθώντας τόν Voyager 1 καί κάνοντας μετρήσεις γιά δεύτερη φορά από μιά διαφορετική γωνία. Στόν Ουρανό, ο Voyager 2 ήταν τό μόνο διαστημόπλοιο, ταξειδεύοντας σέ μέρη πού δέν είχε πάει ποτέ άλλο διαστημόπλοιο. Στίς 24 Ιανουαρίου 1986, οκτώμισυ χρόνια αφού είχε εγκαταλέιψει τήν Γή, ο Voyager 2 πέρασε 50.700 μίλια (81.100 χιλιόμετρα) πάνω από τίς κορυφές τών σύννεφων τού πλανήτη Ουρανού. Οι πληροφορίες πού έστειλε πίσω μέ τήν μορφή ραδιοφωνικών σημάτων χρειάστηκαν δύο ώρες καί τρία τέταρτα γιά νά φτάσουν στή Γή, ταξειδεύοντας μέ τήν ταχύτητα τού φωτός. Ενώ οι πληροφορίες ακόμα δέν έχουν αναλυθεί καί εκτιμηθεί, ο Ουρανός είναι μιά ελάχιστη κουκίδα σάν μικρό αστέρι πίσω από τό διαστημόπλοιο. Μετά τόν Ουρανό, τό διαστημόπλοιο στράφηκε πρός τόν τελευταίο του στόχο. Τόν Ποσειδώνα. - ____________________________ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ VOYAGER (απόσπασμα από τό επιστημονικό λεξικό τού Richard Brennan - 1992) Μιά φορά κάθε 175 χρόνια, οι πλανήτες τού 'Ηλιου έρχονται σέ τέτοια θέση, ώστε ένα διαστημόπλοιο από τήν Γή μπορεί νά επισκεφτεί τέσσερεις από αυτούς σέ ένα μεγάλο γύρο. Αυτή η ευκαιρία υπήρξε τό 1977, καί οι Η.Π.Α. τήν εκμεταλλεύτηκαν στέλνοντας δύο μή επανδρωμένα διαστημόπλοια, ένα γιά νά κάνει όλο τόν γύρο, καί τό άλλο γιά νά εγκαταλείψει τό Ηλιακό σύστημα μετά από τήν επίσκεψή του στόν Κρόνο. Voyager 1 Εκτόξευση: Σεπτέμβριος 1977 Συνάντηση μέ Δία: Μάρτιος 1979 Συνάντηση μέ Κρόνο: Νοέμβριος 1980 Voyager 2 Εκτόξευση: Αύγουστος 1977 Συνάντηση μέ Δία: Ιούλιος 1979 Συνάντηση μέ Κρόνο: Αύγουστος 1981 Συνάντηση μέ Ουρανό: Ιανουάριος 1986 Συνάντηση μέ Ποσειδώνα: Αύγουστος 1989 Στίς αρχές τού 1991 τά δύο διαστημόπλοια Voyager 1 καί 2 είχαν ολοκληρώσει τίς αποστολές τους καί είχαν φύγει έξω από τίς τροχιές τών γνωστών πλανητών. Πλησιάζαν τήν Ηλιόπαυση, δηλαδή τό έξω όριο τού τεράστιου μαγνητικού πεδίου τού 'Ηλιου. Ασθενή σήματα εξακολουθούν νά λαμβάνονται από τά δύο διαστημόπλοια. Αρχικά, τά δύο διαστημόπλοια είχαν σχεδιαστεί μόνον γιά νά εξερευνήσουν τόν Δία καί τόν Κρόνο. Περί τό 1981, όταν στό δρομολόγιο τού Voyager 2 προστέθηκε καί ο Ουρανός, τά διαστημόπλοια είχαν ήδη πετύχει τούς αντικειμενικούς τους στόχους. Ο Voyager 1 είχε συναντήσει τόν Δία καί τόν Κρόνο, στέλνοντας πίσω τεράστιες ποσότητες πληροφοριών γιά τούς δύο πλανήτες μέσα στίς οποίες υπήρχαν αποδείξεις ύπαρξης ενεργών ηφαιστείων στήν Ιώ, έναν από τούς δορυφόρους τού Δία. Ο Voyager 2 είχε περάσει τό πλησιέστερο σημείο διέλευσης μέ τόν Δία, καί ταξείδευε γιά νά εξερευνήσει τό περιβάλλον τού Κρόνου. 'Οπως καί από τόν Δία στόν Κρόνο, η ίδια τεχνική βαρυτικής "σφεντόνας" χρησιμοποιήθηκε γιά νά στείλει τό διαστημόπλοιο από τόν Κρόνο στόν Ουρανό, καί από τόν Ουρανό στόν Ποσειδώνα. Τό ταξείδι από τήν Γή στόν Ποσειδώνα, δηλαδή περίπου μιά απόσταση 4 δις 800 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, χρειάστηκε 12 χρόνια. Ο Ποσειδώνας είναι τόσο μακρυνός πλανήτης, πού από τό 1846 πού ανακαλύφθηκε, δέν έχει ακόμη ολοκληρώσει μιά ολόκληρη περιστροφή γύρω από τόν 'Ηλιο. 'Οπως γίνεται καί μέ τούς τουρίστες, αυτές οι επισκέψεις έχουν ενδιαφέροντα γιά τά οποία αξίζει νά στείλει κανείς γράμμα σπίτι του. Οι Voyager δέν έστειλαν γράμματα, αλλά cart-postal από τούς πλανήτες Δία, Κρόνο, Ουρανό, Ποσειδώνα, καί από πάρα πολλούς δορυφόρους τους. Σχεδόν όλα τά γνωστά στοιχεία πού υπάρχουν σήμερα γιά τόν Ουρανό καί τόν Ποσειδώνα προέρχονται από τόν Voyager 2. Τό πρόγραμμα Voyager (1 καί 2) θεωρείται τό πιό επιτυχημένο από όλα τά προγράμματα τής NASA. |
|
ΜΑΚΡΥΑ ΑΠ' ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.
The administrator has disabled public write access.
The following user(s) said Thank You: Καράντη Μαρία (cross), sosimple, Απόστολος (politis), γιώργης (yorgi), ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (kampos)
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 03 Dec 2017 12:39 #23
|
Εξαιρετικό το άρθρο που παρέθεσες.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον όμως έχει ο χρυσός δίσκος που βρίσκεται σε έναν από τους δορυφόρους. m.lifo.gr/articles/science_articles/80655 Άγνωστο αν ποτέ θα τον διαβάσουν κάποιοι.. |
|
Λεφτά, στην πραγματικότητα, εχει κάποιος όταν τα έχει όλα δίπλα του.Έξω απο τις τράπεζες.
The administrator has disabled public write access.
The following user(s) said Thank You: Καράντη Μαρία (cross), γιώργης (yorgi)
|
Αντιπαραθέσεις Νο 13 03 Dec 2017 13:33 #24
|
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (kampos) wrote:
Άγνωστο αν ποτέ θα τον διαβάσουν κάποιοι.. Το θέμα είναι, αν το διαβάσουν κάποιοι, κάποτε, να μην είναι τίποτα προηγμένα τεχνολογικά εξωγήινα φασισταριά (κατ' αντιστοιχία), γιατί τότε την κάτσαμε την βάρκα. |
|
Μέτρον άριστον
The administrator has disabled public write access.
|
Εξερεύνηση δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 03 Dec 2017 14:00 #25
|
Αυτές είναι οι νέες συναρπαστικές και 100% αληθινές λέξεις που εισήγαγαν τα αγγλομαθή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
www.followme.gr/celebrities/hot-stories/...mata-agglikon-syriza |
|
...when the going gets tough, the tough gets going !!!
When the situation gets critical, those who aren't weak-willed, work harder and never give up.
Last Edit: 03 Dec 2017 14:00 by maria (mb361).
The administrator has disabled public write access.
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 03 Dec 2017 20:35 #26
|
Από την ζωγραφική των σπηλαίων ως τη NASA: Πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το σύμπαν
www.cnn.gr/style/politismos/gallery/5076...amvanontai-to-sympan Μια συναρπαστική εφαρμογή για να «παίξεις» με τα μυστήρια του σύμπαντος lifo.gr/articles/digital-media_articles/165629 |
|
Last Edit: 03 Dec 2017 20:37 by γιώργης (yorgi).
The administrator has disabled public write access.
|
Εξερεύνηση του Διαστήματος, καθώς & των πνευματικών δυνατοτήτων & επιτευγμάτων του ανθρώπου. 04 Dec 2017 10:46 #27
|
soto51 wrote:
Το 1989 μάλιστα, είχα μεταφράσει ένα άρθρο του Mark Littmann περί Voyager2, γιατί ήθελα να το δώσω σε κάποιους ανθρώπους να το διαβάσουν. Λεγόταν "The Grand Tour". Το έχω ακόμα (δεν πετάω ποτέ παλιούς σκληρούς δίσκους) και σας το μεταφέρω εδώ. Και το ανωτέρω άρθρο του in.gr είναι και σωστό, και κατατοπιστικό. Συγγνώμη για την περίεργη εμφάνιση του κειμένου, αλλά τότε δεν υπήρχε το σημερινό Word, και κάτι γίνεται με τα CR και LF. Διαβάζεται πάντως Εξαιρετικός! |
|
The administrator has disabled public write access.
|
Moderators: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (kampos)
Time to create page: 0.146 seconds
