vlass wrote:
Φίλε Σοτο εν μέρει έχεις δίκιο αλλά θέλω να μου πείς πότε ζούσαμε καλύτερα τότε που πέρναμε 200000 δραχμές το μήνα και μας περίσσευαν ή τωρα που παίρνουμε πχ 800 ευρώ και τελειώνουν απο τις πρώτες 20 μέρες? Τότε αρχές του 1990 είχαμε βέβαια αρκετό πληθωρισμό αλλα και μεγάλα επιτόκια 15-20% έτσι όποιος είχε π.χ 1εκ δραχμές έπαιρνε σε 5 χρόνια το κεφάλαιο του πίσω απο τις τράπεζες. τώρα σου λέει και ο Αντώνης είμαστε καλύτερα και απο την Ελβετία για αυτό θα έχουμε επιτόκια 2% το πολύ.Άρα σε 50 χρόνια θα πάρεις το κεφάλαιο σου πίσω και θα έχεις και το άγχος να στα πάρουν οι τραπεζίτες με bail in άρα τα στέλνουμε στο εξωτερικό για μεγαλύτερη ασφάλεια ή κάτω απο το στρώμα.Tα αγαθά με βάση τον πλυθωρισμό ανέβαιναν αρκετά εκείνη την εποχή οι τιμές τους π.χ το ψωμί είχε θυμάμε 50δρχ πήγε γρήγορα βέβαια στα 150 αλλα τώρα έχει σε δραχμές 500 αντί να μειώνονται και η τιμές αντίστοιχα μια και έχουμε αποπληθωρισμό σήμερα εγώ βλέπω κάθε μέρα αυξήσεις.
Αν δεν υπάρξουν επενδύσεις θα ζούμε και τα επόμενα χρόνια με τα λεφτά τον δανειστόν που θα εκμεταλέυονται για πάντα τους φυσικούς μας πόρους.
vlass (να υποθέσω Βλάσσης?),
Μη μπερδεύεσαι.
Και μη συγχέεις το συναίσθημα με τα νούμερα και τις μετρήσιμες αξίες.
Το "Καλύτερα ζούσαμε παλιά" έχει πολλή αλήθεια, αλλά αναφέρεται (εν πολλοίς) στη γειτονιά - και όχι στην πολυκατοικία ή τη μαιζονέτα, στο ραβασάκι - και όχι στο SMS του κινητού, στη μπάλλα στο σοκκάκι - και όχι στο 5x5, στο ταβερνάκι - και όχι στο fast food, και άλλα πολλά τέτοια ωραία και ρομαντικά.
Εδώ μιλάμε για οικονομικές αξίες. Και είναι καλό σε αυτές να επικεντρωνόμαστε.
Η πρώτη αξία που καθορίζει την "καλή" ή "όχι καλή" ζωή, είναι το μέγεθος της σοδειάς.
Χωρίς σοδειά, ότι και να μηχανευτείς (εσύ, ή οι άρχοντες που σε διοικούν, ή και αυτοί που προσπαθούν να αναλάβουν να σε διοικήσουν),
θα είσαι στην πείνα. Τη σοδειά θα φας για να χορτάσεις· δεν θα φας ούτε λογαριασμούς, ούτε θεωρίες, ούτε υποσχέσεις.
Η δεύτερη αξία (επειδή η σοδειά δεν είναι πια μόνο σιτάρι) είναι αυτή με την οποία ΜΕΤΡΑΜΕ τη σοδειά. Και με τη δεύτερη αυτή αξία (το νόμισμα δηλάδή) γίνονται όλα τα παιχνίδια, γιατί βέβαια με τη σοδειά παιχνίδια δεν μπορούν να γίνουν. Είτε σιτάρι, είτε πετρέλαιο, είτε σίδερο, είτε ντομάτες, είτε μασάζ, είτε κουρέματα, τόσα θα παραχθούν, τόσα θα καταναλωθούν. Δεν μπορεί τα αγαθά αυτά να πολλαπλασιαστούν στο δρόμο.
Κάποτε το νόμισμα ήταν καθορισμένο, και μη επιδεχόμενο επεμβάσεις. Ήταν η εποχή του χρυσού, του αργύρου, η εποχή που οι ηγεμόνες ελάχιστα μπορύσαν να επέμβουν σ' αυτό.
Σιγά-σιγά (και δειλά στην αρχή, ξετσίπωτα αργότερα) το νόμισμα έχασε αυτή του την ιδιότητα. Όσο πιο ξετσίπωτοι ήταν οι ηγεμόνες, τόσο πιο ξετσίπωτη ήταν και η νομισματική πολιτική που ασκούσαν (και ασκούν).
Το παράδειγμα με το σπίτι (το ίδιο σπίτι) του 1982 και του 2001 που έγραψα στον makper, νομίζω ότι το κατάλαβες. Για το ίδιο σπίτι μιλάμε. Την αξία του σε (ξέχνα το νόμισμα) σε κιλά ψωμί, σε κρέας, σε μεροκάματα, σε ποδήλατα, δεν την καθορίζεις εσύ (που το έχτισες ή το αγόρασες), αλλά κάποιοι άλλοι.
Ε, δεν θέλω αυτοί οι άλλοι να είναι ξετσίπωτοι.
Και οι δικοί μας είναι.
Καλύτερα λοιπόν να έχουμε ένα συναλλακτικό και αποταμιευτικό μέσο στο οποίο αυτοί οι ξετσίπωτοι δεν θα μπορούν να βάλουν χέρι.
Γιατί όποτε έβαλαν, κακό του έκαναν.
Και κακό έκαναν σε όλους μας, όσοι είχαμε συνδέσει τη ζωή μας με αυτό.
Ξεκίνα λοιπόν απ' αυτές τις απλές έννοιες, και μετά προχώρα στις συνθετότερες: Όπως επενδύσεις, αποπληθωρισμούς και τέτοια. Δε λέω, καλές οι επενδύσεις, αλλά ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ για να γίνουν από τη σοδειά θα βγουν (εννοώ: ένα κομμάτι της σοδειάς δεν θα καταναλωθεί αλλά θα επενδυθεί για να φέρει στη συνέχεια περισσότερη σοδειά).
Πρώτη λοιπόν έννοια, είναι η σοδειά.
Δεύτερη, είναι η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ του συναλλακτικού και αποταμιευτικού μέσου (και μοναδας μέτρησης της σοδειάς).
Ας εξασφαλίσουμε λοιπόν πρώτα αυτές τις δυο έννοιες, και μετά πάμε παρακάτω να συμφωνήσουμε και τις υπόλοιπες. Γιατί αν ΔΕΝ εξασφαλίσουμε αυτές, τότε ότι και να συμφωνήσουμε για τις υπόλοιπες, θα έρθει ο πρώτος τσαρλατάνος που θα βρει την ευκαιρία, θα τινάξει στον αέρα τη δεύτερη έννοια (τυπώνοντας νόμισμα για να ταϊσει τους κοπρίτες που θα τον ξαναβγάλουν) και όλες μας οι συμφωνίες θα είναι χαρτί υγείας.
Όπως αποδείχτηκαν χαρτί υγείας ένα σωρό συμφωνίες που κάναμε (μεταξύ μας) τα τελευταία 50-60 χρόνια.